Kategoria: AKTUALNOŚCI

Przemysław Staroń z II Liceum Ogólnokształcącego imienia Bolesława Chrobrego w Sopocie otrzymał tytuł Nauczyciela Roku 2018. Na co dzień uczy filozofii, etyki, wiedzy o kulturze i historii sztuki i jest uwielbiany przez uczniów. Po roku pracy w szkole podwoiła się liczba uczestników na jego lekcjach etyki. Aktualnie w tych zajęciach bierze udział 75% uczniów liceum. Dwukrotnie przejął wychowawstwo w tzw. trudnych klasach, które „wyszły na prostą”. Jego uczniowie zdobyli 27 tytułów w Olimpiadzie Filozoficznej.

Staronia wybrano spośród 13 nauczycieli z całego kraju w konkursie, który od kilkunastu lat organizuje tygodnik „Głos Nauczycielski”.

Nagrody wręczono na Zamku Królewskim w Warszawie z okazji Dnia Edukacji Narodowej.

Odbierając nagrodę w swoim wystąpieniu odwołał się do Harry’ego Pottera – współczesnego bohatera powieści J.K. Rowling: Cztery lata temu stałem tu wśród nominowanych i dzięki Bogu nie otrzymałem tytułu Nauczyciela Roku. Wtedy nauczycielem roku zostałby człowiek, który nie jest kompletny, nie jest spójny, nie jest autentyczny i wiarygodny. Teraz z pierwszym insygnium już się uporałem. Jeżeli państwo czytali „Harry’ego Pottera”, to wiedzą państwo, że drugim insygnium był kamień wskrzeszenia. Harry użył go, kiedy szedł do Zakazanego Lasu, i wtedy wokół niego pojawili się bliscy.

Po tej wypowiedzi zaprosił na scenę rodzinę i swojego partnera zachęcając ich słowami: Chodźcie, nie bójcie się, najwyżej zabiorą mi tytuł. Chciałbym wam podziękować, tej części świata, bez której by mnie nie było.

Całość wystąpienia Laureat zamknął piękną klamrą: Bądźmy wszyscy dla siebie nauczycielami i uczniami. I to wtedy będzie miało sens.

I za te wspaniałe osiągnięcia, a przede wszystkim autentyczność i odwagę chcieliśmy mu serdecznie podziękować.

---

Nasz list do Przemysława Staronia:
Szanowny Panie,
z wielką przyjemnością oglądałam relację z wręczenia nagród Nauczyciel Roku 2018. Powiedział Pan ważne słowa o pracy i o misji zawodu bez patosu, z odwołaniem do symboliki literatury młodzieżowej. Równoważy Pan drogi i kody kulturowe, dzięki którym można porozumieć się z drugim człowiekiem.
Chapeau bas.
Dalsza część Pana wypowiedzi i zaproszenie na scenę rodziców, siostry, partnera i przyjaciół przyjęłam po prostu z ogromną radością. Moja radość jest tym większa, że piszę do Pana w imieniu stowarzyszenia matek, ojców i sojuszników osób LGBTQIA. Codziennie zmagamy się wykluczeniem własnym i innych. Staramy się pomagać. Pana gest, pokazanie, że Pana sukces jest także sukcesem Pana rodziny, w tym partnera, bardzo nas ucieszył i niezwykle wzmocnił.
Z pewnością przed nagrodą było wiele trudnych chwil, i Pana akt odwagi, w czasach szarych i coraz głośniej pomrukujących groźbami , dał nam nadzieję.
Przede wszystkim jednak chcielibyśmy pogratulować nagrody i życzyć wytrwałości w wykonywaniu trudnego zawodu nauczyciela. Zajmuje się Pan etyką, z której łatwo zrobić tubę propagandową i narzędzie manipulacji. Otrzymane wyróżnienie pozwala wierzyć, że ocalił Pan naukowy wymiar filozofii.
Z podziękowaniem i wyrazami szacunku dla Pana, całej Rodziny i Przyjaciół
Dorota Stobiecka
Wiceprezeska
Zarząd, Członkinie i Członkowie
My, Rodzice-stowarzyszenie matek, ojców i sojuszników osób LGBTQIA

PS. Jestem przekonana, że do tych słów uznania dołączyłoby wielu rodziców i sojuszników, którzy nie wiedzą o naszym istnieniu, a myślami są z Panem.

---

Odpowiedź Przemysława Staronia:

Wzruszenie odebrało mi mowę.
Dziękuję.
Nie macie pojęcia, jak wielkie miejsce w moim sercu wypełniła Wasza dobroć i Wasza miłość i Wasza wdzięczność.

Chociaż ja po prostu jestem sobą… Ale tym bardziej cieszę, że mogę wesprzeć innych.
Bądźmy w kontakcie.
Ściskam Was wszystkich!
Przemek
__________________
Minister Magii in spe

Zdjęcie: Leszek Szymański (PAP)

Było bardzo dużo emocji, skrajnych. Od strachu i niedowierzania, do radości i dumy.
Zaczęło się, jak sami wiecie, niepewnością, czy do marszu w ogóle dojdzie. Pierwszy, mocny głos należał do Joanny Marzec z My, Rodzice Dzięki zaangażowaniu sprzymierzeńców i przyjaciół: Adama Bodnara, Anny Błaszczak- Banasiak, Anny Mazurczak, Dominiki Deputat, Bartka Przeciechowskiego i Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka, ale przede wszystkim dzięki determinacji organizatorów, udało się. My też nie odpuszczaliśmy – pierwszy, mocny głos matki, który  odbił się szerokim echem w mediach, należał do Joanny Marzec, parę dni później na konferencję prasową przed radą miasta, która miała podjąć decyzję w sprawie Marszu, dołączył prezes Marek Błaszczyk, a na sam marsz dotarła większa grupa naszych matek i ojców.

Pogoda dopisała, ale politycy, swoimi homofobicznymi wypowiedziami, nie przysłużyli się bezpieczeństwu Marszu. Policji dziękujemy- jej działania sprawiły, że nikomu z nas, maszerujących, nie stała się krzywda.

Byliśmy z Wami, jesteśmy szczęśliwi, że zjawiliście się tak licznie, zachwyceni, że zjawiło się tak wiele młodych osób. Jesteście wspaniali, odważni, zdeterminowani, znający swoją wartość i swoje prawa. To Wy dokonacie zmiany, której się już nie da zatrzymać. Byli z nami nauczyciele i coraz liczniejsi rodzice.
Dzieje się. Rosnące napięcie spowodowało, że marsz nie schodzi z czołówek wiadomości od kilku dni.

Prezydencki minister, Andrzej Dera stwierdził, że każdy ma prawo do głoszenia swojej ideologii w sposób pokojowy, choć on sam jest przeciwny afirmowaniu homoseksualizmu. Ciekawe, czy jego ideologią jest heteroseksualizm? Ale rzeczywiście przyświeca nam pewna ideologia. Jest nią wiara w RÓWNE PRAWA, DEMOKRACJĘ I KONSTYTUCJĘ.

Piątek, 5.10.18, miał być dniem sesji nadzwyczajnej Rady Miasta Lublina zwołanej w celu zakazu przeprowadzenia I Marszu Równości. I wniosek, i idące za nim kolejne uzasadnienia były homofobicznymi, zakłamanymi bredniami. Żeby było już całkiem absurdalnie, głównym uzasadnieniem było ZAGROŻENIE KONSTYTUCJI, a w szczególności art. 18 (tego o małżeństwie pod specjalną opieką Państwa) przez ten marsz. W jaki sposób demonstranci w Lublinie mogliby zmienić Konstytucję – tego już radni nie wyjaśnili. Jeszcze chwilę temu wydawało się, że w propozycjach zmiany tekstu Konstytucji nie ma nic złego (referendum Dudy), aż tu takie zagrożenie….
Radni wyposażyli się w kartki z napisem solidarycą „Konstytucja”. Miałem straszną ochotę podejść do nich i zaoferować koszulki z tymże napisem w dobrej cenie (ma się te dojścia), ale odwagi jakoś brakło, poza tym chciałem z nimi rozmawiać o marszu, a nie o konstytucji.

To śmieszno, a straszno? Argumentacja. Jak ktoś się chce zapoznać z argumentacją radnych i wojewody, proszę uprzejmie. Ja nie polecam. Pakt Ribbentrop- Mołotow to pikuś przy tym zagrożeniu, które przedstawili.

Zaczęliśmy o 16.30. Przed Ratuszem organizatorzy marszu zorganizowali pikietę w obronie wartości obywatelskiej – prawa do demonstrowania powołując się na Konstytucję. Najpierw wypowiedziała się organizatorka Honorata, a potem Joanna– nasza członkini z Lublina powiedziała kilka serdecznych i mocnych słów, dlaczego wspieramy marsz, odpowiedziała na kilka pytań dziennikarzy i wraz z kilkorgiem organizatorów udaliśmy się na salę.

Wśród około 100-osobowej publiczności stanowiliśmy dziwnym trafem mniejszość około 10% (jak w życiu). Reszta to starsze panie o nie wiadomo dlaczego rozzłoszczonych twarzach i znacznie młodsi panowie o twarzach zadowolonych byciem razem i szansą na wspólne „danie wpierdol tym dewiantom”. Ale jeden z nich powiedział całkiem sensowne zdanie, które zapadło mi w pamięć: „nazwał mnie naziolem, a przecież widział mnie po raz pierwszy i nic o mnie nie wie”. Tak boli bycie obiektem myślenia stereotypami.

Do przeprowadzenia sesji Rady potrzebne było kworum 16 osób, radnych PiS było czternaścioro. Od rana było wiadomo, że nikt na tę sesję się nie wybiera, więc kworum nie będzie. Radni odegrali cały teatr z wysyłaniem sms-ów do nieobecnych, dzwonieniem, czekaniem, opiniami prawnymi (dziwnym trafem dokładnie przygotowanymi na tę zaskakującą sytuację), aż wreszcie ogłosili , ze sesja się nie może odbyć. Znowu, dziwnym trafem, mieli przygotowane oświadczenie, w którym wyrazili swoje zaskoczenie&oburzenie postawą innych radnych. Jeden radny (ten od homoseksualizm=pedofilia) czytał dość długi teks, a reszta skupiła się koło mównicy z bardzo poważnymi minami, zaskoczonymi i oburzonymi.

Po zakończeniu krótkiego spotkania radnych z dziennikarzami, korzystając z tego, że radni PiS stali wszyscy razem na mównicy, stanąłem pod mównicą i tak grzecznie, jak umiałem przedstawiłem się nazwiskiem i nazwą Stowarzyszenia My, Rodzice, przypomniałem o deklaracji Klubu PiS o chęci dialogu z organizatorami i zaoferowałem swoją osobę do tego dialogu. Oczywiście, większość radnych potraktowała mnie jak powietrze. Ku mojej radości rozmawiały ze mną trzy osoby . Pierwszy radny, niestety był chyba pod wpływem słynnych lubelskich gumijagód. Zadał mi strasznie trudne pytanie, a ja niestety pogubiłem się przy ósmym podmiocie i dziewiątym orzeczeniu i nie wiem czy trafnie odpowiedziałem, że nie wstydzę się córki i kocham ją nadal. Jeżeli pytanie dotyczyło jednak szans koszykarek Avii Świdnik na awans do wyższej klasy rozgrywek, przepraszam Panie radny za niezrozumienie.

Druga rozmowa była znacznie ciekawsza. Pani radna próbowała mnie najpierw przekonać, że inna orientacja to wynaturzenie, ale udało się nam uzgodnić formułę kompromisową, że chyba z tym się przychodzi na świat, więc wiele tu się zmienić nie da. Przeszliśmy do następnej linii oporu „niech sobie już będą, ale niech się nie afiszują” i rozmawiało się nam coraz ciekawiej, kiedy do boju włączył się Bardzo Ważny Radny. Zadał szybkie pytanie pomocnicze i nie słuchając odpowiedzi (polityka nie interesują odpowiedzi, on ma gradem pytań wbić wroga w beton) zaczął mnie w trybie pytającym (czy chce pan, żeby goli, żeby kopulowali, żeby …) informować , co się dzieje na tych paradach. Na drugi głos włączyła się pani radna, która też okazała się znawczynią bezeceństw paradowych. Trochę próbowałem się bronić, że to ja chodzę na parady i wiem, jak one wyglądają, a nie oni, ale sukcesu nie odniosłem. Napiszę do nich list z propozycją zasypania ich serią oskarżycielskich pytań na temat bezeceństw odbywających się na posiedzeniach klubu radnych PiS w Lublinie, bo znam się na tym co najmniej tak samo jak oni na paradach.

Marek Błaszczyk

zobacz także: https://kurierlubelski.pl/demonstracja-przeciwko-probie-zakazania-marszu-rownosci-w-lublinie-zdjecia-wideo/ga/13552022/zd/31533952

Jubileuszowa, tęczowa polska jesień we Wrocławiu – 6.10.2018. Na Marsz Równości przybyły tłumy , zatem przeciwnicy marszu nie mieli z nami szans, a nas najbardziej wzruszyły wyrazy sympatii od dzieci.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Nasza rozmowa z Rzecznikiem Praw Dziecka w czasie wrześniowego Zjazdu Pedagogiki Społecznej w Poznaniu, w którym wzięliśmy udział, zaowocowała zaproszeniem przez Ministra – Marka Michalaka na spotkanie. Przypomnieliśmy się wówczas, że parę miesięcy wcześniej wysłaliśmy do niego apel na rzecz edukacji  przeciw homofobii, który pozostał bez odzewu.

Oczywiście przyjęliśmy zaproszenie i na spotkanie 3 października br. stawili się prezes zarządu Marek Błaszczyk oraz członkini zarządu Ewa Miastkowska.

Marek przedstawił Panu Rzecznikowi nasze stowarzyszenie, przyczyny powstania, cele i obszary działania. Ewa przybliżyła naszą akcję ukierunkowaną na wprowadzenia do szkół edukacji nt. orientacji psychoseksualnej i tożsamości płciowej, zwróciła uwagę na obszary, w których działania Urzędu Rzecznika Praw Dziecka byłyby bardzo pomocne.
Nasi przedstawiciele przekazali Panu Rzecznikowi „Lekcję Równości” http://www.lekcjarownosci.pl/biblioteka.php

Minister wskazywał na upływającą kadencję, dlatego wizyta w naszym odczuciu miała jedynie wymiar grzecznościowy i informacyjny. Szkoda.

17 września br. dwie nasze przedstawicielki Alicja i Ewa wzięły udział w ogólnopolskim Zjeździe Pedagogiki Społecznej, który odbywał się na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu. Nasze członkinie brały udział w obradach plenarnych oraz w pracach podstolika „Ruchy społeczne na rzecz praw osób LGBTQ”.

Spotkanie zaowocowało nowymi znajomościami z osobami zdeterminowanymi do działania: dr hab. prof Danutą Urygą, dr hab. prof Małgorzatą Bieńkowską, dr Joanną Śmiecińską, mgr Agnieszką Rynowiecką, mgr Ewą Stoecker oraz mgr Janem Świerszczem.

Dyskusja była emocjonalna i rzeczowa. Pochyliliśmy nad sytuacją dzieci i młodzieży nieheteronormatywnej w całym procesie edukacji.

Nasze członkinie miały również okazję porozmawiać z Rzecznikiem Praw Dziecka Markiem Michalakiem, któremu wręczyły broszurę „My, Rodzice”. Przypomnieliśmy, że zgodnie z wysłanym do ministra apelem na rzecz edukacji  przeciw homofobii, liczymy na spotkanie.